Tanzimat hareketiyle büyük mesafe kat eden masonluk İkinci Meşru­tiyetle hedefine ulaşmıştır! [107] Necip Fazil Bey rahmetlinin ifadesiyle: “Meşrutiyet, bir takım fikirsiz Makedonya kabadayılarının ruhuna gem takmış ve kör hamlelerini istismara yol bulmuş teşkilâtlı Yahudilik, Masonluk ve Dönmeliğin eseridir!..” [108] Meşrutiyetin ilanıyla birlikte 1908′le 1914 arası İstanbul, emperyalistlerin, mason örgütlerini kullanarak birbirlerini yedikleri bir savaş alanına dönmüştür. Paul Dummout bu konuda şunları yazar: “Fransız Obediyansına bağlı biraderler kendilerini göstermekte gecikmediler. 24 Temmuz 1908’’de, yani anayasanın yeniden yürürlüğe girmesinden daha bir hafta geçmeden Prodos Locasının eski bir üyesi Marakyan, Grand Orient’a İstanbul’da bir loca’nın acilen kurulmasını dileyen bir yazı gönderiyordu. Orient’a gerekçe olarak da ihtilal hareketine İngiliz ve Almanların el koymasını gösteriyordu: “Mevcut Alman ve İngiliz locaları Türk gençliğine el koymadan önce onları Fransız bayrağı altında toplamanız gerekiyor. Alman politikasının kötü olduğunu bildikleri için canı gönülden iştirak edeceklerdir. Bu gençliğin bizim Doğu’nun ulusları içindeki büyük rolünü, gelişen yeni durumu göz önünde bulundurarak değerlendirmeliyiz… özgürlük ve yasal hakların özgürce kullanılması büyük bir sömürü alanı açacak. Fransa’nın bu ülkede (Türkiye) bir dakika kaybetmeden yerini alması gerekir.“ [109] 1908 devrimi, büyük nispette Filistin emperyalizmi peşinde koşan Siyonizm’in de bir mahsûlüydü. Söz konusu tezi Yahudi kaynakları da te’yid etmektedir: “Türkiye’deki Meşrutiyet İnkılâbı’nı en çok alkışlayan ve destekleyen Siyonistler olmuştu.” “Filistin’deki Siyonistler, Yafa şehrinde mavi ve beyaz bayraklarla yürüyüş yaparak Jön Türk İhtilâli’ni kutlamışlardı. Meşrutiyetin ilanına  en fazla sevinenlerin başında da Siyonistler geldi. Zirâ, 1904′te ölen Herzl’in sağ kolu Max Nordau, buna şöyle tercüman olmuştu: “Eğer Herzl olsaydı, hürriyetin ilanı için ‘bu benim beraatım’ derdi!” [110] “…24 ve 25 Temmuz’da Selânik’te yapılan büyük gösteriler sırasında bütün obediyanslara bağlı masonlar yan yana bayrakları ile sokaklarda yürümüşler ve herkesçe vatanın kurtarıcıları arasında alkışlanmışlardır. Aralarında en fazla alkış alanlar, başta Emanuel Carasso olmak üzere Macedonia Risorta locasının üyeleriydi. Programda Carasso’nun bir nutku da vardı” [111]

İttihatçılar İşbaşına Geçiyor, Kaos Başlıyor
Meşrûtiyetin îlânını tâkib eden günlerde birleştirici olduğunu îlân eden İttihatçılar, cemiyetlerinin ismini Osmanlı İttihat ve Terakki Cemiyeti olarak değiştirip, mason Prens Sebahaddîn grubunun mensub olduğu Teşebbüs-i Şahsî ve Adem-i Merkeziyet cemiyetiyle birleştiğini duyurdular. Partinin Selânik’teki merkez-i umûmî üyelerinden tamamı mason olan  Ahmed Rızâ, Talât, Hüseyin Kadri, Hayri, Midhat, Şükrü, Habib, Enver, İsmâil Hakkı, Dr. Bahaeddîn Şâkir ve Nâzım beyler hükûmetin faaliyetlerini gözetlemek üzere İstanbul’a geldiler. Tecrübesizliklerinden dolayı kabîneleri doğrudan doğruya kurmak yerine, kontrol altında bulundurmayı tercih ettiler 4 Ağustos 1908’de kurulan meşrûtiyetin ilk kabînesi olan Saîd Paşa hükûmeti, İttihat ve Terakkînin baskısına dayanamayarak 13 Ağustosta çekilmek zorunda kaldı İkinci defâ kurulan Said Paşa hükûmeti ise beş gün dayanabildi. İttihat ve Terakki iktidar olmamıştı ama hükûmeti ve hükûmetin icrâatını kendileri tâyin ediyordu. 21 Ağustosta İttihat ve Terakkinin baskısıyla Kâmil Paşa hükûmeti kuruldu. Hükûmetlerdeki istikrarsızlık, İttihat ve Terakkinin devlet otoritesini ve bütünlüğünü bozmaya yönelik faaliyetlerini fırsat bilen Bulgarlar, 5 Ekimde bağımsızlık îlân ettiler. Ertesi gün Avusturya, Bosna-Hersek’i ilhâk etti. 6 Ekim’de Girid, Yunanistan’a bağlandı.

İttihat ve Terakki Bölünüyor
Meşrûtiyetin îlânından sonra ülkeye dönen Prens Sebahaddîn Bey grubu, İttihat ve Terakki ile birlikte hareket etmeyi reddederek kendi görüşleri doğrultusunda faaliyet göstermeye başladı. 18 Ekim-8 Kasım 1908 târihleri arasında İttihat ve Terakkinin kongresi gizli olarak toplandı ve cemiyetin siyâsî fırka (parti) hâline geldiği îlân edildi. Gayri müslim ve Türk olmayan unsurların da desteğiyle, 1908 yılı sonlarına doğru yapılan seçimi İttihat ve Terakki kazandı.” [112]

İttihat ve Terakki Hükümet’e
Emanuel Carasso, Nesim Ruso, Nesim Mazliyah 1908 seçimlerinde Meclis-i Mebusan’a seçilmiş ünlü siyonist ittihatçılardı. Ve bu kişiler siyonistlerin Osmanlı şubesini de açan kişilerdi. [113]  Emanuel Carasso, Selanik’teki Mason locasının Üstad-ı A’zamı, İtalyan tabiiyetine bağlı bir Yahudi ve Osmanlı mebusu idi. Talat Paşa, Cavid ve Cahid Beyler ve benzeri kişileri mason usulü vaftizleyerek masonlaştıran adamdır. Siyonizm’e hizmet etmiş ve Osmanlı mebusluğu maskesi altında icra-ı faaliyet göstermiştir. [114] 

17 Aralık 1908’de Sultan İkinci Abdülhamîd Han’ın konuşmasıyla yeni seçilen meclis-i meb’ûsan açıldı. Sadrâzam Kâmil Paşanın hükûmette bâzı değişiklikler yapması İttihat ve Terakkinin Bâbıâlî’ye karşı sert tepkiler göstermesi sebebiyle, İttihat ve Terakki ile Sadrâzam’ın arası iyice açıldı. 14 Şubat 1909’da meclis-i mebûsânda yapılan güven oylamasıyla, Ahmed Rızâ, Talat, Câvit ve Enver Bey gibi ittihatçıların faaliyetleri sonucu Kâmil Paşa hükûmeti düşürüldü. Sadrâzamlığa mason Hüseyin Hilmi Paşa getirildi. [115 Dünya Siyonist Teşkilatı başkanı David Wolfsohn, bu dönemde İstanbul’a gelerek İttihatçılar nezdinde, Abdülhamit’in koyduğu, Filistin’e göç yasağının kaldırılması yönünde girişimlerde bulunacak ve netîcede mason Sadrazam Hüseyin Hilmi Paşa, Mayıs 1909′da göç serbestiyetini tanıyacaktı. Mason-siyonist İttihatçılar Emanuel Carasso, Nesim Ruso, Nesim Mazlıyah‘ın bu konuda büyük gayretleri olmuştu. Dahası, İttihatçıların başını çeken Ahmed Rıza, Enver Paşa, Talat ve Nazım Beyler de Filistin’e Yahudi göçünün Osmanlı’ya yarar sağlayacağı gibi garip kanaatler taşıyorlardı. [116] Ahmet Rıza “Rusya’dan olsun, Romanya’dan olsun Yahudileri karşılamaya hazırız; yeter ki onlar sermayelerini alarak ülkenin ekonomisine katkıda bulunsunlar” [117] diyordu.

31 Mart Hadisesi ve Abdülhamid’in Tahttan İndirilmesi
Siyâsî rakiplerine karşı tedhiş yoluna başvuran İttihatçılar, Serbestî Gazetesi başyazarı Hasan Fehmi’yi Sirkeci Postahânesi yanında esrarlı bir şekilde öldürttüler. Hasan Fehmi’nin cenâze töreni İttihatçıların aleyhinde bir gösteri mâhiyetinde cereyân etti. [118] İttihat ve Terakkinin ordu içinde kendisine karşı olan, milletini, dînini ve vatanını seven subayları, orduda gençleştirme bahânesiyle tasfiye etmesi orduda huzursuzluklara yol açtı. Pâdişâha ve hilâfet makâmına karşı olan saygısız hareketleri de, sağduyu sâhibi Müslüman ahâlide nefret uyandırıyordu. [119] Derviş Vahdeti‘nin yayımladığı ve yer yer Prens Sabahaddin‘in ademi merkeziyetçi görüşlerine de yer veren Volkan Gazetesi, İttihad-ı Muhammedi Cemiyeti’nin yayın organı durumuna geldikten sonra özellikle din adamları ve İttihat ve Terakki’nin uygulamalarından zarar gören alaylı subaylar üzerinde etkili oldu. [120] Bu gelişmeler üzerine İttihat ve Terakki, Pâdişâha sâdık Birinci Orduya güvenmeyerek Selânik’teki Üçüncü Ordudan avcı taburları getirtti.[121] Fakat şeriatı korumak adına İstanbul’a getirilen Avcı Taburları, ülkede Şeriat hükümlerinin uygulanmadığını, subayların dinlerine, imanlarına küfrettiklerini, “Askerin namazı talimdir” diyerek namazdan, “Pislik her yerinizden çıkmadı ya” diyerek gusülden men edildiklerini de görünce(!) 12 Nisan’ı 13 Nisan 1909’a bağlayan gece İstanbul’da subaylarına karşı ayaklanma çıkarttılar. (Rumi takvimle 31 Mart günü patlak verdiği için bu ayaklanma 31 Mart Olayı olarak bilinir) . Sonradan öğrenileceğine göre bu isyancı askerilerin arasında kıyafetlerini değiştirip asker kılığına girmiş bazı dönme subaylar da yer almıştır. Enteresandır ki böyle bir kargaşa ortamında ortalığı yatıştıracak subayların hiçbirisi meydanda yoktur. Çünkü subay kadrosu içinde egemen olan İttihat ve Terakki’nin de istediği zaten böyle bir kargaşadır.  [122] “Askerler kendilerine önderlik eden din adamlarının peşinde Heyet-i Mebusan’ın önünde toplandılar ve ülkenin şeriata göre yönetilmesini istediler. Yine ilginçtir ki, mason  Hüseyin Hilmi Paşa hükümeti de ayaklanmacılarla uzlaşma yolunu seçti ve hükümet üyeleri tek tek istifa etti Aradığı fırsatı bularak İstanbul’un denetimden çıktığını gerekçe gösteren İttihat ve Terakki asıl güç merkezi olan Selanik’teki 3. Ordu’yu harekete geçirdi.” [123]  Bulgar, Sırp, Yunan, Arnavud yağmacılar da Hareket Ordusu’nun içinde yer alıyordu. Komutanı Mahmut Şevket Paşa olan bu orduda Mustafa Kemal de kurmay heyetinde görevli olarak bulunuyordu. [124] Oyunu sezen Sultan İkinci Abdülhamîd Han Müslüman kanı dökülmemesi için sıkı emir verir. 23 Nisan’ı 24 Nisan’a bağlayan gece İstanbul’a girmeye başlayan Hareket Ordusu kumandanları, doğru Yıldız Sarayı’na geldiler. Hazîneyi, asırlardan beri toplanmış olan kıymetli yâdigârları ve dünyânın en zengin kütüphânelerinden olan saray kitaplığını yağma ettiler. [125]Ayaklanmanın bastırılmasından sonra sıkıyönetim ilan edildi ve ayaklanmacıların önderleri (!) divan-ı harpte yargılanarak ölüm cezasına çarptırıldılar. Muhalefet hareketi önemli kayıplara uğradı. Ama en önemli gelişme, Meclis-i Umumi Milli adı altında birlikte toplanan Heyet-i Mebusan ve Heyet-i Ayan’ın 27 Nisan’da II. Abdülhamid’in tahttan indirilmesini, yerine V. Mehmed’in geçirilmesini kararlaştırmasıydı. [126] Abdülhamid’in tahttan indirildiğine dair kararı kendisine bildirmek için dört kişi belirlenir: Yahudi asıllı mason Emanuel Carasso, Arnavut ayrılıkçı Esat Toptani, Rum asıllı Aram Efendi ve mason olan Gürcü Arif Hikmet Paşa. [127] Tarihçilerin kaydettiğine göre bu tahttan indirme olayında II. Abdülhamit’in en çok gücüne giden olay, Halife-i Müslimîn olan bir padişaha tahttan indirildiğini, bir Yahudinin, bir Rumun, bir Arnavutun haber vermesidir. O padişah ki, birkaç yıl önce Yahudilerin, Osmanlı Devleti’nin tüm borçlarını silme karşılığında, Filistin’de yerleşme taleplerini reddetmiştir. [128] İttihat ve Terakki ileri gelenleri, Sultan İkinci Abdülhamîd Hanı lekeleyecek bir suç bulamadılar. Milletin, hükümdârı saydığını görerek öldürmeye de cesâret edemediler. Hemen o gece kurmay binbaşı Fethi Okyar’ın emrinde olarak trenle Selânik’e götürdüler. Oradaki Alâtini köşküne hapsettiler. [129]

İhtilâlci Masonluk böylece Osmanlı Devleti’nde de kazanmıştır.
Hiç şüphe yoktur ki 31 Mart ayaklanmasını, Abdulhamid‘e Filistin nedeniyle husumet besleyen Siyonistler, Yahudi kontrolündeki İngiltere ve mason locaları üzerinden kontrol ettikleri İttihat ve Terakki birlikte gerçekleştirmiştir. 1909 yılının Mayıs ayında, II. Abdülhamid Han’ın tahttan indirilmesinin hemen akabinde İtalyan Masonluğu üstad-ı Azamı Jön Türkler’e daha sonra Roma’da “Rivista Massonica” dergisinde tamamı yayınlanacak bir kutlama mesajı göndermiştir. O zamanın İtalyan Mason Locaları üstad-ı azamı Ettore Ferrari, Osmanlı İmparatorluğu’nda meydana gelen değişimi büyük bir hayranlıkla izlerken şu sözleri sarf etmekteydi: “Selanik ve İstanbullu sevgili kardeşlerim, Masonlar’ın misyonunu fevkalade bir şekilde yerine getirirken, isminizi tarihe yazdınız.” [130] Türkiye Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Locası Üstadı ve locanın resmi yayın organı Tesviye Dergisi’nin editörü Celil Layiktez, 2008 yılında dünya masonlarına ‘İslam Ülkelerinde Masonluk’ başlıklı İngilizce bir makale yayınladı. Makalesinde, Osmanlı Devleti’nde masonluğun nasıl kökleştiğini anlatan Layiktez, 2. Abdülhamit’in tahttan indirilmesine giden süreçte masonların oynadığı rolü değerlendirerek “Hareket Ordusu, masonlar tarafından örgütlendi ve yönetildi” diye yazıyordu. Layiktez, ayrıca “Sultan Abdulhamit’e tahttan indirildiğini tebliğ eden heyettekilerin tamamı masondu” diyerek biraderleri adına darbeye sahiplendi[131] Sultan Abdülhamid’in tahttan indirilmesinden sonra Selanik’teki Yahudi gazeteleri, ”Israil’i ezen” sultandan kurtuldukları için sevinçli yazılar yazdılar. Zira, Abdülhamid, Siyonist lider Theodor Herzl’in Musevilere kırmızı pasaport isteğini iki defa reddederek, siyonistlerin Filistin’deki emellerine mani olmuştu. Sultan Abdülhamid’in tahttan indirilmesinden sonra Hamburg’daki 9. Siyonist Kongresinde Yahudi başarısının doğurduğu sevinçle kutlanmıştı. [132]

“31 Mart’ın sahneye konmasında en fazla çabayı, İttihatçıların “akıl hocası ve hâmisi” olan, Selanikli (Rizorta Mason Locasının Üstatı Azamı) Yahudi asıllı Emanuel Carasso‘ya düşmüştü. Carasso’nun yüklendiği misyonla alakalı “Avcı Taburlarında Mızıkacı” olan görgü şâhidi Mustafa Turan, şu müthiş bilgileri vermektedir: “Emanuel Carasso, İtalyan Bankasından aldığı 400 bin liralık altını dört teneke içerisinde Metroviçeli (Necip Draga) isminde zengin bir adama vermiş, o da İttihat Terakki’den Eyüp Sabri Bey’e iletmişti. Bu para 31 Mart’ın tertibinde sarf edildi. Emanuel Carasso, bu hâdiseyi müteaddit defalar iftihar makamında, “Sultan Hamid‘e 5 milyon altına yaptıramadığımız işi biz İttihatçılara 400 bin liraya yaptırdık” diye övünmüştür.” Cevat Rifat Atilhan ise, Siyonistlerin 31 Mart’taki rolüyle ilgili şu mühim malumatı aktarmaktadır:  “New York’taki B’nai B’rith Servisi (Siyonist kuruluş), asıl ismi Grunzenburg olan Mikael Brodin ile 45 Siyonisti, 22 Şubatta İstanbul’a gitmek üzere yola çıkarmıştı ki, hoca kıyafetine girerek ihtilâlde en faal grup bunlar olmuştur.” [133] İlk zamanlarda İttihad ve Terakki komitesi üyesi olan ve daha sonra onlara karşı cephe alan Miralay Sadık Bey, İttihadçıların safında olduğu dönemde İttihad ve Terakki komitesinin kongresine gönderdiği raporunda, “Sultan Abdülhamid’i hal’ ettik ama bunun birkaç türedinin sivrilmesi ve halkın da yeni baştan bu türedilerin esiri olması için yapmadık. Bugün Siyonistler nazarında Osmanlı Devleti’nin çökmesi, hiç değilse Kudüs’ün ve Filistin’in bizden kopması istenmektedir. Masonlar da onlarla beraberdir. Buralarda bir Yahudi hükümeti kurmak istiyorlar” [134] diye feryat ediyordu ama ne çare ki ba’del harab-ül Basra. İttihad ve Terakki komitesi, İhtilalden sonra da geniş ölçüde Mason ve Yahudi karakterini muhafaza etmişti. Meclis’i Mebusan reisi Ahmet Rıza Bey‘in yemin sırasında, Anayasının koyduğu “Allah” lafzını kullanmayı reddetmesi bunun tezüharüdür. [135] Yahudi diasporasının Abdülhamid’e güttüğü kin o kadar derin ve köklüdür ki, Guantanamo’da aylarca esir kalan İbrahim Şen,kendisiyle yapılan bir gazete söyleşisinde ilginç itiraflarda bulunarak Guantanamo’daki sorgulara İsrailli hahamların da katıldığını söylemişti. İbrahim Şen sorgulardan birisinde Yasef isimli bir Yahudi komutanın vücuduna elektrik verirken kendisine, “Türk terörist, merak etme az kaldı. Irak, İran ve Suriye’den sonra sıra Türkiye’ye de gelecek. Kadınlarınız hizmetçilerimiz, erkekleriniz de kölelerimiz olacak. İstanbul’a geldiğimizde ilk olarak dedeniz Abdülhamid’in mezarını ateşe vereceğiz” dediğini aktarıyo[136]

İttihat Terakki Terörü
Bu olaylar sırasında Hüseyin Hilmi Paşa istifâ edince Tevfik Paşa sadrâzam oldu. 31 Mart Vak’asından bir gün sonra Adana’da Ermeni ihtilâli oldu. Müslümanların mallarına, canlarına, ırzlarına saldıran Ermeniler; İttihat ve Terakkinin seyirci kaldığı hâdiselerde 1850 Müslüman-Türk’ü öldürdüler. [137] Halkın bir araya gelmesiyle Ermeni isyânı bastırıldı. Adana’ya vâli tâyin edilen İttihat ve Terakki ileri gelenlerinden mason Cemâl Paşa da, Avrupalılara şirin görünmek için Ermenilerle birlikte hareket ederek yüzlerce Müslümanı asıp kesti. 31 Mart vakasından ve Sultan İkinci Abdülhamîd Han’ın tahttan indirilmesinden sonra duruma hâkim olan İttihat ve Terakki, bütün fırkaları lağvederek muhâlif olanları tevkif ettirdi. İki sene örfî idare (sıkı yönetim) ilan edilerek, darağaçları kuruldu. Askerî mahkemelerdeki subayların çoğu farmasondu. Bu arada hiçbir kabahatleri olmadığı hâlde, sâdece cemiyete karşı oldukları zannedilen birçok zâbit de tutuklanarak Bekirağa Bölüğüne hapsedildi.  Kendilerine göre suçlu görülenlerin yanında suçsuzlar da îdâm edildi. Eski devre âit devlet adamlarından pek çok kimse çeşitli yerlere sürüldü. [138]

“Meclis’e verilen emirle çok sıkı bir basın kanunu çıktı ve Selanikli bir Yahudi Basın Bürosu Müdürü yapıldı. İstediği gazeteyi ”yeni rejimi tenkit -ki buna gericilik deniliyordu-” suçuyla kapatabiliyor, sahibini veya yazı işleri müdürünü askerî mahkemeye sevk edebiliyordu.
Devlet tamamıyla Yahudi ve Masonların eline geçti. Osmanlı Telgraf Ajansı Bağdatlı bir Yahudi emrinde başlatıldı. Selanikli bir Yahudi’nin Adalet Bakanlığı’na danışman getirilme teşebbüsünde bulunuldu. İstanbul’daki İttihat ve Terakki Başkanı Selanikli bir Yahudi ve masondu. Başka bir Selanikli Yahudi mason belediye başkanı oldu. Mısırlı mason Prens Halim Paşa, belediye başkan yardımcısı oldu. Ayni zamanda eski polis teşkilatının yerine polis ve jandarmayı kontrol eden teşkilatın başına da Selanikli bir mason Yahudi getirildi.” [139] İttihat ve Terakki erkânının devlet işlerini doğrudan doğruya ellerine almak istemeleri üzerine, 14 Nisan 1909’da Tevfik Paşa sadrâzamlıktan istifâ etti. Yerine Hüseyin Hilmi Paşa tekrar sadrâzam oldu İttihat ve Terakkinin ileri gelenlerinden genç, tecrübesiz ve mâcerâcı Talat Bey de, bu kabînede dâhiliye nâzırlığına getirildi. İttihat ve Terakkinin keyfî baskılarına dayanamayan Hüseyin Hilmi Paşa, 7 ay 24 günlük bir iktidârdan sonra tekrar istifâ etti. [140] “Bu arada eski İngiliz locası La Turquie’ye yeni yeni kişiler gelmeye başladı. Bu yolla bir İngiliz teşkilatına girdikleri telkin ediliyor, İngiltere kralının bu locayı desteklediği belirtiliyordu. İttihatçıların ordu üzerindeki nüfuzunu muhafaza edebilmesi için, subaylar, bilhassa genç subaylar mason yapılıyordu. Bu subaylar Makedonyalı Niyazi’nin doğum yeri olan Resne’den alınan isimle Resna locasına katılıyordu. Cemiyetin (İttihatçıların) milletvekili ve senatörlerinin çoğu ise İçişleri Bakanı Talat Bey ve Maliye Bakanı Cavit Bey’in mensup oldukları La Constitution locasına katılıyorlardı. Bazı muhalif milletvekilleri, bilhassa Araplar, kenara itildiklerini politik entrikalardan uzakta kaldıklarını fark edince Uhuvvet-i Osmaniye, Muhibban-ı Hürriyet gibi localara girdiler. Ayrıca Arnavtuluk’taki bir milyona yakın Bektâsî zaten masonluğa yakın teşkilat ve düşünce sahibi idi ve mason olma isteğini gerçekleştirdiler. İstanbul’daki ve diğer yerlerdeki bütün mason locaları, Selanik ve Makedonya’daki farmason ağı gibi temel olarak Yahudiler tarafından yönetilmektedir. Diğer unsurlar yoktur.” [141]

Sultan ikinci Abdülhamid hanın tahttan indirilmesiyle din işlerine de fesat karıştı. İttihat ve terakki fırkasına kayıtlı olan cahiller, hatta masonlar, din işlerinde yüksek mevkilere getirildi. İlk iş olarak, sultan Abdülhamid Han’ın son Şeyh-ül-İslamı Muhammed Ziyaüddin efendi, vazifesinden alındı. Bu yüksek makama 1910’da Musa Kazım efendi getirildi. Bu zat, koyu ittihatçı ve mason idi. Bunun gibi, İslamiyet’e uymayan hareketlerinden ve sapık yazılarından dolayı ikinci Abdülhamid Han tarafından Irak’a ve Fizan’a sürülmüş olan bölücü kimseler, İstanbul’a getirilip, kendilerine din işlerinde vazifeler verildi. Bu cahil ve partizan kimseler, bozuk, sapık din kitaplarının yazılmasına, yayılmasına, önayak oldular. [142] Mason olan Musa Kazım Şeyhülislamlık görevine getirildiğinde Şair Eşref gerek Jöntürkler’e, gerekse İttihat ve Terakki Cemiyeti’ne Yahudi kökenlilerin hakimiyetini dile getirmek için çok anlamlı bir dörtlük söylemiştir. Bu dörtlüğünde şöyle diyor:

“Avdetiler ile hükümetimiz,
Benzedi devlet-i Yehuda’ya,
Bab-ı fetvayı da çıfıtlık edip
Verdiler en-nihaye Musa’ya”
Açıklaması:
“Hükümetimiz Dönmeler yüzünden, adeta Yehuda devletine dönüştü.
Fetva makamını da Yahudilerin kontrolüne sokup, sonunda Musa’ya verdiler.”

Sadâret makâmına getirilen Roma sefiri mason Hakkı Paşa kabînesinde, hareket ordusunun diktatör kumandanı Mahmûd Şevket Paşa, harbiye nâzırı olarak vazîfe aldı.
Muhaliflerine karşı sert tedbirler alan ve tedhiş yollarına başvuran İttihat ve Terakki, Sadâ-yı Millet Gazetesi başyazarı Ahmed Samim’i de sokak ortasında öldürttü. Sultan İkinci Abdülhamîd Hanın Balkan siyâsetinin esâsı olan Bulgar ve Rum kiliseleri arasındaki rekâbete son veren İttihat ve Terakki, güyâ Makedonya’daki unsurlar arasındaki ihtilâfı gidermek bahânesiyle kiliseler kânûnunu çıkardı. Netîcede Bulgar, Yunan ve Sırp unsurları arasında hiçbir ihtilâf bırakmayarak, bunların Osmanlı Devleti aleyhine Balkan ittifâkı kurmalarına yol açtı. 1 Nisan 1910’da Arnavutluk ayaklanması çıktı; 9 Mayıs 1910’da da Girid meclisi, Yunan kralına bağlılık yemîni etti. [143]

Türk Büyük Locası Yeniden Yapılanıyor
Meşrutiyet’in ilanından sonra masonların yapmış oldukları propagandalar sayesinde devlet kademesinde mason olmayanların Avrupa ülkelerinde itibar görmeyeceği inancı yaygınlaşmıştı. Ayrıca memleketin her yerine, Elazığ’dan Malatya’ya varıncaya kadar İttihat Terakki kanalıyla localar açılır olmuştu. Az zamanda yalnız İstanbul’da 24 loca açılmıştı. Bütün memleketteki locaların sayısı 58′e ulaşmıştı (Türkiye’de Masonluk Tarihi, Kemalettin Apak, s.39). Ancak mason localarında bir karmaşa vardı, yeniden düzenlenmesi gündeme geldi.

Yüksek Konsey’in Kurulması (Şurayı Ali Osmani)
Eski ve kabul edilmiş İskoç Riti’nin bazı yüksek konseylerinin 1907 yılında Brüksel’de toplanan konvanında Osmanlı Yüksek Şurası’nın yeniden canlandırılması kararlaştırılmıştı ve gerekenin yapılması için Mısır Yüksek Konseyi görevlendirilmişti. Konsey ise Mısırlı Prens Aziz Hasan Paşa’yı yetkilendirmişti. Ayrıca Belçika Yüksek Konseyi üyelerinden Joseph Sakakini de Aziz Hasan Paşa’ya yardımcı olmak üzere görevlendirilmişti. Meşrutiyetin ilanından sonra çalışmalarına başlayabilen Aziz Hasan Paşa ve Joseph Sakakini, ulusal alt yapıyı kurmak için çoğu Osmanlı Meclisi Mebusanı üyelerinden olan 12 yüksek dereceli masonun ritin 33 ve sonuncu derecelerini almalarını sağladı. 3 Mart 1909’da Şurayı Ali Osmani yeniden örgütlendi. “Amir-i Hakim-i Azam” (komandör) olarak Aziz Hasan Paşa seçildi. Diğer kurucular arasında Mehmet Talat Sai Paşa, Davit J. Kohen, Mithat Şükrü Bleda, Rıza Tevfik Bölükbaşı, Maliye Nazırı Mehmet Cavid, Fuat Hulusi Demirelli vardı. Böylece örgütlenmeyi sağlayacak ilk adım atılmış oldu. [144]

Türk Ulusal Obediyansının Kurulması (Maşrık-ı Azam-ı Osmani)
Yüksek Konseyin Ulusal Obediyansın kurulması Osmanlı Yüksek Şurasının çağrısıyla olmuştur. 1 Ağustos 1909 tarihinde yapılan toplantıya 7 yerli locanın temsilcileri ile İstanbulda çalışan yabancı locaların temsilcileri katılmış, Maşrık-ı Azam-ı Osmani kurulmuştur. Maşrık-ı Azam-ı Osmani bundan üç ay sonra da Şuray-ı Aliyi Osmani’ye bağıtlanmıştır. Bu anlaşma uyarınca Şuray-ı Aliyi Osmani, Maşrık-ı Azam-ı Osmani’yi masonluğun ilk üç derecesinde yapılacak çalışmaların tek düzenli ve egemen yönetici otoritesi olduğunu kabul etmiştir. [145] Maşrık’ı Azam-ı Osmani Heyeti’nde (Büyük Loca Yönetim Kurulu) görev alan bazı ünlü masonlar şunlardı: Talat Paşa (Büyük Üstat), General Galip (Büyük Üstat Yardımcısı-Kaymakam), Dr. Mehmet Ali (Büyük 1nci Nazır), Edvard De Nari (Büyük 1nci Nazır yardımcısı-Bisanzio Risorta Saygıdeğeri), Osman Fehmi (Büyük 2nci Nazır), Nadra Moutran (Büyük 2nci Nazır yardımcısı), Rıza Tevfik (Büyük Yasalar Sözcüsü), M. Noradungyan (Büyük Yasalar Sözcüsü yardımcısı), Osman Talat (Büyük Sekreter), Casanova Solon (Büyük Sekreter yardımcısı), Dr. Modiano (Büyük Hazine Üstadı), Dr. Suhami (Büyük Yardım Üstadı), Rafael Ricci (Büyük Tören Üstadı), Algrante Viktor ve Tevfik Bey (Büyük Soruşturucular) [146]  İstanbul’da çalışan İngiliz Obediyansına bağlı masonlar ise Osmanlı Masonluğunun oluşum çabalarından rahatsız olmuş, hiç bir katkı sağlamamışlardır. 1. Dünya Savaşı sonrasında ise, Türk Locaların çalışmalarına gelmeyi de kesmişler, hatta İstanbul’da İngiliz Obediyansına bağlı locaların çalışmalarına da katılmaz olmuşlardır. [147] Sebebi de, İngiliz-Yahudi ortaklığının yıllarca uğraşarak mason localarıyla İmparatorluğu kendi emperyal amaçlarına uygun bir konuma getirmeye çalışmasına rağmen hasatı Almanların kaldırmasıdır. İttihatçıların subay kadrolarının Alman politikalarını kendileri için ehveni şer görerek İngilizlere karşı tavır almaları, İngiliz masonlarının biraderlik ilişkilerini bir kenara atarak gerçek yüz ve niyetini ortaya çıkartmalarını sağlamıştır. İngilizler Osmanlı masonlarının bu tavrını tüm alanlarda yanıtladılar; bu yanıtlardan biri de Türk Suprem Konseyi (Yüksek Konsey) ile Büyük Locasını “düzensiz” sayarak tanımamalarıdır.  Bu tavır Türk masonlarını dünya mason hareketinin dışında bıraktı ve yalnızlığa mahkum etti.   Türk masonları içine yuvarlandıkları yalnızlığı yıllarca belli etmemeye çalıştılar. İngilizlerin Türk mason örgütlerini “düzensiz” kabul etmelerinin biricik nedeni, İttihatçıların 1910′lardan sonra politika değiştirerek, İslâmcı ve Türkçü politikalara yönelmeleri, Teşkilat-ı Mahsusa ile Kuzey Afrika’dan Hindistan’a kadar geniş bir coğrafyada Anglosaksonları vurmalarıdır. İttihat Terakki içerisinde maliye nazırı Mehmet Cavit‘in (Yahudi dönmesi) başa geldiği gibi bu politikaları değiştirmek istedi ise de bir şey yapamadı. İngilizler Türk masonlarını Türk Ordusunu denetleyemedikleri için cezalandırıyordu; Türk masonları kendilerine verilen temel görevi başaramamışlardı, cezalandırılmaları gerekirdi ve cezalandırıldılar. [148]

Orhan Koloğlu bu noktada şu önemli tespiti yapıyor:
“Masonluğun, fikirlerin popülarize edilmiş şeklinden ileri gidememiş olan İttihatçıların doktrin ihtiyacını ilk adımda karşılaması doğaldı. Gerçekten akılcılık, özgürlük, insanlık, kardeşlik ve hoşgörü İttihatçıların da işini görecek, Osmanlı’yı parçalamadan vatan ve devleti kurtarmanın formülü olabilecekti. Özellikle Masonluğun savaş ve şiddete karşıtlığı, İttihatçıların da işine uygundu. Böylece, “Anasır” arasında birleştiricilik, bütünleştiricilik rolünü üstlenebilirdi… Masonluğun temsil ettiği beynelmilelciliğin (Balkan Savaşı sayesinde) iflâsıyla “İttihad-ı Anasır” suya düşünce, İttihatçılara ulusçuluğa yönelmekten başka seçenek kalmadı.”[149]

Trablusgarp İtalyanlara Nasıl İkram Edildi?
İtalyan masonlarının Türk masonlarla birlikte Libya’nın İşgalini hazırlamaları çok dramatiktir. ” 24 Temmuz 1908 devriminden hemen sonra, 33. Dereceden Büyük Üstat olan Yahudi kökenli Metr Salem adlı mason İtalya’ya gider. Orada Roma belediye başkanı olan; yine Yahudi kökenli 33. Dereceden mason Nathan‘ın başkanlığındaki bir İtalyan heyetiyle gizli toplantılar yapar. Metr Salem İtalyan Hükümeti’nin ödediği on binlerce altın liranın bir kısmı ile İstanbul’a döner. Bu altın liraları kimlere dağıtır bilinemez ama Metr Salem istediklerini elde eder; çünkü İstanbul’da masonlar bir kez daha devleti işgal etmişlerdir. Trablusgarb’daki  askerlerin silahları tüfeklerine kadar tamir ve bakım için İstanbul’a getirilir; askerlerin de büyük bir kısmı Yemen’e gönderilir (Bu sırada, harbiye nâzırı olan Mahmûd Şevket Paşa’nın emriyle). Trablusgarb’da ağır silahları olmayan bir avuç asker hazır kalır; artık her şey hazırdır.  İtalyanların bile korkmadan savaşabileceği bir ortam hazırlanmıştır. Bu durumun doğuracağı yıkımı, durumu gören Trablus valisi ve komutanı İbrahim Paşa İstanbul’a anlatmaya çalışır ama sonuç alamaz. Şeyh’ül İslam Cemalettin Efendi anılarını derlediği kitabında bu olayı şöyle anlatır: “İbrahim Paşa, bu olaydan doğacak zararları İtalya’nın Trablusgarb  hakkındaki niyet ve teşebbüslerini bütün açıklığıyla harbiye nezaretine duyurarak oradaki askerin naklinin, Trablusgarb ‘ın İtalyanlara tesliminden başka bir şey olmayacağını bildirdi, feryat ettiyse de kimseye dinletemedi. Polazzo Guistiniani‘nin (İtalyan Mason Topluluğu) Büyük Üstadı Ettore Ferrari 1908 devrimini kutlar bayram yaparken, ihtilalcilere ve Türk halkına Rivista Massonica (Mason Dergisi) övgüler yağdırmış, masonların Türklere yaptığı iyilikleri sayıp dökmüştü. İki buçuk yıl sonra 33. Dereceden mason İtalyan Meşrikı Azamı aynı Ettore Ferrari, İtalyan askerlerinin Trablusgarb’a çıkarma yaptıkları, İtalya ile Osmanlı İmparatorluğunun savaşa girdiği 29 Eylül 1911 tarihinde gene bir bildiri yayınlıyor ve şunları söylüyordu:”Vatanın renkleri (bayrak) Trablusgarb’a doğru yelken açıyor. Yöneticilerin icraati hakkında tüm biraderlerin her zaman saygılı olan kişisel düşünceleri ne olursa olsun, ülkenin büyüklük, güçlülük ve özgürlük idealini her şeye yeğleyen masonluğun görevi sivil egemenlik ve insancıl gelişme mücadelesinde görev alan üç renkli bayrağımızın zafer güneşiyle kucaklaşmasını umarak, dingin bir ruh ve sağlam bir vicdanla olayların gelişmesini beklemektir. “ [150]  Ve bir not: İtalyanların harb îlânını bildiren ültimatomu geldiğinde, İttihatçıların hâriciye nâzırı, İtalyan sefîri ile satranç oynamaktaydı. [151]

Trablusgarb da bu şekilde elden gider.
İşbaşında bulunduğu sürede; Çırağan Sarayı yangını, Bâbıâlî yangını, Arnavutluk İsyânı, Girid’in Yunanistan’a iltihâkı, Tarblusgarb’ın İtalyanlarca işgâl edilmesi gibi felâketlerin vukû bulduğu mason Sadrazam Hakkı Paşa, 29 Eylül 1911’de istifâ etmek zorunda kaldı. Yerine Âyan Reisi Küçük Saîd Paşa sadrâzam oldu. [152] Muhalif Parti: Hürriyet ve İtilaf Fırkası
İttihat ve Terakkinin içeride uyguladığı partizan ve baskıcı, dışarıda uyguladığı tâvizci politika sebebiyle muhâlefet gittikçe büyüdü. 1911 yılı başlarında kendi içinde meydana gelen Hizb-i cedîd hareketi de muhâlefete katıldı. 21 Kasım 1911’de bütün muhâlefet gruplarının ve fırkalarının bir araya gelmesiyle Hürriyet ve Îtilâf fırkası kuruldu. Kurulmasından yirmi gün sonra girdiği İstanbul’daki mebus seçiminde başarı göstermesi, İttihat ve Terakkiye karşı muhâlefetin güçlendiğini ortaya koydu. Meclis-i meb’ûsân’daki hâkimiyetin elinden çıkmakta olduğunu gören İttihat ve Terakki, kânûn-i esâsîde değişiklikler yaparak hükûmetin yetkilerini artırmak çabasına girdi. Hükûmetle meclis-i meb’ûsânın arası açılınca, meclisde güven oyu alamayan hükûmetler ard arda istifâ etmek zorunda kaldı. Bu bunalım sebebiyle meclis-i meb’ûsân feshedilerek tekrar seçime gitme karârı alındı. [153]

1912 Seçimleri
“Sopalı seçimler” diye bilinen ve İttihat ve Terakkinin çeşitli tedhiş hareket ve hîleleriyle yapılan 1912 seçimlerinde, çoğunluğu yine İttihat ve Terakki elde etti. Mecliste ekseriyeti elde eden İttihat ve Terakki, hükûmete kendi adamlarını getirmek sûretiyle baskıyı iyice arttırdı. Muhâlefetin desteğiyle, ordu içinde İttihat ve Terakkiye karşı olan subaylar tarafından Halâskârân-ı Zâbitân Grubu kuruldu. Bu grub, hükûmete gizli tehdid ve baskılar yapınca, 16 Temmuz 1912’de Saîd Paşa sadrâzamlıktan istifâ etti. Bu sırada meydana gelen bâzı iç ve dış hâdiseler yüzünden yıpranan ve güçten düşen İttihat ve Terakki iktidâra tâlib olmayınca, 21 Temmuzda mason localarının kontrolünde olan Bektaşiliğe müntesip Gâzi Ahmed Muhtar Paşa hükûmeti kuruldu. Aslında İttihat ve Terakkiye karşı bir tepki hükûmeti olan Gâzî Ahmed Muhtar Paşa hükûmeti, bu fırkaya karşı gittikçe sertleşti. Bir bahâneyle meclis-i meb’ûsânı feshettirdi. [154] Bu sırada meclis dışında kalan İttihat ve Terakkinin tahrik ve teşvikleriyle “Harp İsteriz!” diye gösteriler başladı

Balkan Harbi Felaketi
“Osmanlılar, Trablusgarb’ta savaşırlarken, Sırbistan’ın başkenti Belgrat’taki Rus elçisi harekete geçerek, Balkanlarda Osmanlı Devletinin elinde kalan son toprak parçalarının Sırbistan ile Bulgaristan arasında paylaşılması için teşebbüste bulundu. Buna karşılık Sırbistan, Bulgaristan’ı bir tarafa iterek kendi menfaatlerini temin için Babıali ile anlaşmaya uğraşıyordu. Balkan devletleri arasındaki menfaat çatışmalarından gafil olan zamanın İttihat ve Terakki hükümeti, Sırbistan’ın bu çok müsait teşebbüslerine aldırış bile etmedi. Üstelik, İkinci Abdülhamid Han’ın Balkan ülkelerinin birleşmesini önlemek için tahrik ettiği kilise ihtilafı, çıkarılan ittihad-ı anasır kanunuyla halledildi. Bu durum ise, Bulgaristan ve Yunanistan’ın arasındaki ihtilafı çözdüğü için, şimdi her ikisi için de ortak düşman Osmanlı Devleti olmuştu. Neticede kısa bir müddet için önce Sırbistan ve Bulgaristan arasında kurulan ittifaka Karadağ ve Yunanistan da katıldı. Böylece Balkanlarda Osmanlı Devletine karşı harekete geçme hazırlıkları tamamlanmış oldu. Bu sırada Türk ordusu subayları iki partiye ayrılmış durumdaydı. Hükümet ise, Rusların Balkanlarda savaşa müsaade etmeyeceği hususundaki yalan teminatına inanmıştı. Nitekim Sofya elçiliğinden hariciye nazırı olan Asım Bey, 15 Temmuz’da, Meclis-i Mebusan’da; “Balkanlardan imanım kadar eminim!” tarihi cümlesini ihtiva eden bir nutuk söyleyerek, harp ihtimalinin bulunmadığını iddia etmişti. Ayrıca Asım Beyin yerine gelen yeni Hariciye Nazırı Ermeni Gabriel Noradingiyan da Rusya’nın teminatının kesin olduğunu hükümete bildirmişti. Bu inandırıcı teminatlar neticesinde Rumeli’ndeki en iyi 120 tabur asker terhis edilmişti. Balkan devletleri ittifaktan sonra Osmanlı Devletine isteklerini bildirdiler. Bu ittifaktan haberi olmayan İttihatçılar, yukarıda belirttiğimiz gibi savaş için yüksek öğrenim talebesini kışkırtarak, Babıali önünde “Harb” diye bağırtmış ve hükümet aleyhinde nümayiş yaptırmışlardı. Harbin kolay geçeceğini zannediyorlardı. Halbuki müttefikler, Türkiye’ye karşı uygulayacakları savaşı ve taksim projelerini en ince teferruatına kadar tespit etmişlerdi. 8 Ekim 1912’de Karadağ Prensliği, Osmanlı Devletine savaş açtı. Onu 18 Ekim’de Bulgaristan ve Sırbistan, birkaç gün sonra da Yunanistan takip etti. İkmal ve Levazım Teşkilatının bozulduğu Osmanlı ordusu, seferberliğini çok geç yapabildi. Terhis edilip Anadolu’ya gönderilen 120 taburu, savaşın sonunda bile yeniden silah altına alamadı. Savaşı idare kabiliyetinden mahrum Nazım Paşa’nın hiçbir hazırlığı olmayan orduyu, hemen Bulgarlara karşı taarruza geçirmesiyle hezimet başladı ve artık arkası alınamadı. Osmanlı orduları, Bulgarlara karşı bütün Trakya’yı bırakarak, Çatalca’ya kadar çekilmek zorunda kaldığı gibi, Sırbistan’a karşı Kumova’da yenilmişti. 6 Kasım’da Preveze’yi alan Yunanlılar, büyük kuvvetlerini Selanik üzerine gönderdiler. Selanik’i savunmakla görevli jandarma paşası Tahsin Paşa, tek silah atmadan, muazzam kolordusunu bütün silahları ile beraber Yunanlılara teslim etti. Bütün Kuzey Arnavutluk da Sırp-Karadağlılar tarafından işgal edildi. Selanik’in düşmesinden 8 gün önce, artık “Hakan-ı sabık” diye anılan Sultan İkinci Abdülhamid Han, İstanbul’a getirilmişti. Sultan Abdülhamid Han’ı Selanik’ten almaya, nazırlarından Vezir Damat Germiyanoğlu, Arif Hikmet ve Damat Çavdaroğlu Mehmed Şerif paşalar gitmişlerdi. Sultan Abdülhamid Han‘ın, muhafızlarının yanında, ikisi de bilgin ve değerli eserler sahibi damatlarıyla konuşması meşhurdur. Gazete okuması yasak olduğu için, kulaktan aldığı bilgi dışında, siyasi durumu etraflı bir şekilde bilmeyen “Sabık Hakan”, dört Balkan devletinin ittifakına ve bu ittifakın haber alınmamasına hayret etmiştir. Makedonya’da kiliseler meselesinin İttihatçılar aracılığıyla ortadan kaldırıldığını öğrenince, Balkanların ittifakını bununla izah etmiş, fakat ittifakın öğrenilmesi karşısında elçilerin, ataşelerin ne iş yaptıklarını sormuştur. “Allah, bu hallere sebep olanları, Kahhar ismiyle kahretsin; devleti batırdılar!” diyerek büyük bir teessürle gemiye binmiştir. Selanik’i ele geçiren Yunanlılar, daha sonra Ege adalarından Bozcaada, Limni, Somatraki ve Taşoz adalarını işgal ettiler. 22 Ekim 1912 tarihinden beri Şükrü Paşa kumandasında Edirne’yi müdafaa eden Osmanlı birlikleri, İstanbul ile bağlantı kesik olduğu için silah, mühimmat noksanlığı ve açlık gibi sebeplerle teslim olmak zorunda kaldılar. Üst üste gelen mağlubiyetler üzerine Osmanlı Devleti, Bulgaristan’a müracaat ederek ateşkes istedi. Böylece 3 Aralık 1912’de imza edilen ateşkes antlaşması (mütareke) ile silahlı çatışma durmuş oldu.“ [155] Ordunun siyâsete sokulması ve subayların İttihatçı-îtilâfçı olarak ikiye bölünmesi yüzünden Osmanlı ordusu Balkan Harbinde bütün cephelerde kısa zamanda yenilgiye uğramıştı. Kısa bir müddet sonra Gâzi Ahmed Muhtar Paşa’nın sadrâzamlıktan istifâ etmesi üzerine Kâmil Paşa hükûmeti kuruldu. [156] 2500 yıllık Türk tarihinin büyük felaketlerinden biri olan Balkan  Savaşında Türkler, Anadolu’dan sonra ikinci anayurt haline gelmiş olan Rumeli’ni 550 yıl sonra bıraktılar. 93 Harbi ‘nde görülen göç ve göçmen felaketinin daha şiddetlisi, Balkan Harbinde cereyan etti. Yüz binlerce Türk, bütün varlıklarını bırakarak, eriye eriye, İstanbul’a eriştiler ve Anadolu’ya dağıldılar. [157]

İttihat ve Terakki Darbe Yapıyor
Yeni hükûmet döneminde Balkan Harbinin felâketi netîceleri devâm etti. Kâmil Paşa hükûmetinin de aleyhinde propaganda yapan İttihat ve Terakki, normal yollardan iktidâra gelemeyeceğini anlayınca hükûmete karşı darbe plânladı. 23 Ocak 1913’de Bâbıâlî baskını diye bilinen kanlı bir baskın düzenleyerek iktidâra el koydu. Sadrâzam Kâmil Paşanın zorla istifâ ettirilmesi üzerine, İttihatçı olan Mahmûd Şevket Paşa (mason) sadârete getirildi. Her işte kendi bildiğine göre hareket eden Mahmûd Şevket Paşa da, 11 Haziran 1913’te İttihatçılar tarafından meçhul bir şekilde öldürtüldü. Mahmûd Şevket Paşa’nın ölümünden sonra yine mason olan Saîd Halîm Paşa’nın sadrâzam olmasıyla İttihat ve Terakki tam iktidar oldu. İttihat ve Terakkiye faal olarak bizzât hizmet eden Saîd Halim Paşa  hükûmetinin bütün üyeleri İttihatçı idi. Saîd Halîm Paşa’nın 3 sene 7 ay ve 23 günlük ve bunun yerine gelen Talat Paşa’nın bir buçuk senelik sadâret zamanlarında memleket karmakarışık oldu. Herkes ölüm ve hapis korkusu içinde yaşadı. Can, mal ve nâmus emniyeti kalmadı. İslâm düşmanlığı moda olmaya başladı. [158]

İttihat ve Terakki’nin Osmanlıya Son Darbesi: Dünya Harbine Giriş
Bu arada dünya bir savaşa gidiyordu. 1910 yılında bütün dünya İngiltere ve Fransa’nın Yahudi sermayedarların desteği ve teşviki ile büyük bir savaşa hazırlandıklarını biliyordu. İngilizler, Fransızlar ve Ruslar yaygın ve büyük bir savaşa çok önceden karar vermişlerdi ve Osmanlı toprakları üzerindeki kendi egemenlik bölgelerini belirlemişlerdi; Osmanlı istese de istemese de savaşa girecekti. [159] Özellikle Abdülhamid’in hilâfet müessesesini fevkalâde bir maharetle gerçek fonksiyonuna oturtması, bir sömürgeler imparatorluğu olan İngiliz İmparatorluğu’nu oldukça rahatsız etmiş ve kendisini de, İslâm’ı da, hilâfet müessesesini de onlar için birinci hedef haline getirmiştir. Son bir–bir buçuk asırda petrolün çok büyük önem kazanması ve onun da ekseriyetle Müslüman topraklarında bulunması bu rahatsızlığı katlamıştır.” [160] İngilizler ve Yahudiler Osmanlı topraklarındaki petrolü ve Filistin’i istiyorlardı ve yarım yüzyıldır mason örgütleri yoluyla Osmanlı içinde büyük bir titizlikle çalışmalar hazırlamışlardı.” [161] “Dolayısıyla, petrol adına çıkarılan Birinci Dünya Savaşı’nda İngilizler için Osmanlı Devleti’nin yenilip dağılması hayatî önem arz ediyordu. Bu konuda, Lloyd George’un yazdıkları yeterince fikir veriyor: “İngiliz İmparatorluğu için Türkiye ile savaşın özel bir önemi vardır. Osmanlı halifesi, İslâm dünyasının başı idi ve İngiliz İmparatorluğu içinde her yerden fazla Müslüman bulunuyordu. Bu yüzden, bizim Türkiye ile savaşımız nazik bir işti. Türk İmparatorluğu, bizim Doğu’daki büyük ülkelerimizin (Hindistan, Birmanya, Malezya, Brunei, Hong–Kong ve Avustralya ile Yeni Zelanda dominyonları) deniz ve karayolları üzerinde yer alıyordu. İçinden imparatorluğumuzun ana can damarı olan Süveyş su yolunun geçtiği Mısır, Türk tesiri altında idi. Dolayısıyla imparatorluğumuzun gidiş–geliş yolları ve Doğu’daki prestijimiz bakımından Türklerin bize savaş ilan eder etmez, yenilip itibarlarını kaybetmeleri çok önemliydi.” [162] Trablusgarb’ın yitirilmesi ile aklı biraz başına gelen İttihat ve Terakki’nin yöneticileri çaresizlik içerisinde Almanlarla anlaştı; eğer Almanlar savaşı kazanacak olursa, büyük bir olasılıkla İmparatorluk parçalanmaktan kurtulabilirdi. 1914 yılında yapılan seçimleri de kazanan İttihat ve Terakki, İngiliz ve Yahudilerin tezgahına gelerek Osmanlı Devletini Harb-i Umûmî diye bilinen Birinci Dünyâ Harbine soktu. Avrupa’daki Yahudi-mason locaları Osmanlı Devletinin Birinci Dünya Harbi’ne girmesini büyük bir memnuniyetle karşıladılar. Çünkü Osmanlı devletinin yıkılması, Filistin’de bir Yahudi Devletinin ortaya çıkması demekti. [163] Hiçbir mecbûriyet yokken firasetsiz Talât, Enver ve Cemâl gibi İttihat ve Terakki paşalarının çeşitli hülyâlarıyla girilen savaş; Sina, Irak, Kafkasya ve Çanakkale cephelerinde devâm etti. Son savaş Filistin cephesinde oldu. “Filistin cephesinde 3 ordumuz vardı. Dördüncü, Yedinci ve Sekizinci Ordulardan mürekkep olup “Yıldırım Ordularını alan bu kuvvetlerin Cephe komutanı Liman Von Sanders’ti. Dördüncü Ordu Komutanı Mersinli Cemal Paşa, Sekizinci Ordu Komutanı Arapgirli Cevad Paşa, Yedinci Ordu Komutanı ise M. Kemal Paşa idi. Cephe umumi Karargahı Nasıra’da bulunuyordu. Dördüncü Ordu’nun merkezi Salt, Yedinci Ordu’nun Nablus, Sekizinci Ordunun ki ise Tul-i Kerem Kasabalarıydı. 31 Ağustos 1918’de bu cephede o kadar ani bir çöküş vukua geldi ve bu hal o derece süratli bir hezimete yol açtı ki, kilometrelerce geride bulunan Ordu Kumandanları bile canlarını güçlükle kurtarabildiler. Gerçekten Devletimizi “ Mondros Mütarekenamesini” imzalamaya mecbur bırakan bu hezimet esnasında Sekizinci Ordu Komutanı Cevad Paşa, Karargahından kalpağını bile alamadan kaçıp kendini Şam’a zor atmış ve burada 3. Kolordu Komutanı İsmet Paşa’yı (mason) tellal bağırtarak aramaya mecbur kalmıştı. Bu hezimet, Yedinci Ordu Kumandanı M. Kemal Paşa’nın sağ ve solundaki Dördüncü ve Sekizinci Ordulara haber vermeden ani bir şekilde ric’at etmesiyle ortaya çıkmıştır. Bu suretle merkezi durumdaki 7. Ordunun ani ve habersiz ric’ati ile cephede açılan boşluktan saldıran İngilizler sağ ve soldaki Yedinci ve Dördüncü Orduları arkadan kuşatarak, yetmiş beş bin esir ve üç yüz yetmiş beş adet top ele geçirmiştir.” [164]   “Dağılmış ordular tekrar toplanarak Mustafa Kemal Paşa “Umum Cenub Orduları Kumandanı” sıfatıyla cephe kumandanı tayin edildi. Fakat bu unvan da Onun Halep civarında yeni bir müdafaa hattı teşkil ederek, düşmanı durdurmaya çalışmasını temin edemedi. Karargahını ikiyüz kilometre daha geride bulunan Adana’ya çekti. İşte tam bu sırada mukavemet imkanını kaybeden Osmanlı Devleti, Yıldırım Orduları Cephesi’ndeki bu hezimetin tevlid eylediği yılgınlıkla “Mondros Mütarekenamesini” imzalamaya mecbur kaldı.” [165] 

1914-1918 yılları arasında devâm eden Birinci Dünyâ Harbinde pek çok vatan toprağı elden gitti; yüz binlerce vatan evlâdı şehid düştü. Savaşın mağlûbiyetle sona ermesi üzerine, 8 Ekim 1918’de sadrâzam Talat Paşa istifâ etti. Yerine de Ahmed İzzet Paşa sadrâzamlığa getirildi. Böylece on seneden az bir zaman zarfında Sultan Abdülhamîd’den devr alınan üç kıtaya yayılmış altı yüz senelik koca bir imparatorluğu, korkunç bir ihtirâs ve cehâlet ile târihin sînesine gömen ve birinci derecede mesul olan İttihat ve Terakki, iktidardan uzaklaştı. Şahsî ihtirâs ve ikbâl için bir milleti harbe sokarak en az iki milyon kişiyi cephelerde kar ve tipi altında veya kavurucu çöller ortasında çıplak, aç, susuz bırakarak şehid olmalarına sebeb olan İttihat ve Terakkinin ileri gelenleri, birkaç milyon kilometre kare olarak devraldıkları bir memleketi, birkaç yüz bin kilometre kareye kadar küçülttüler. Bu küçük toprak parçasını da düşman çizmelerinin altında bırakarak kaçtılar. İlk olarak tamamı mason olan Enver, Talat ve Cemâl paşalar ile doktor Bahaaddîn Şâkir, doktor Nâzım, 30 Ekim 1918’de Mondros Mütârekesini imzâ ettikten bir gün sonra, gece yarısı koca Osmanlı Devletini yıktıktan sonra, ihânetlerine bir yenisini ekliyerek kaçtılar. [166]  Savaştan yenilgiyle çıkan Osmanlı bir çok toprağını kaybettiği gibi, savaş sonunda imzalanan Mondros Ateşkes anlaşmasıyla adeta itilaf devletlerine teslim olmuştu. [167] Sultan Abdülhamîd Hanı tahttan indiren, Trablusgarb’ı İtalyanlara bırakan, çıkardığı kiliseler kânunuyla Balkanlardaki Hıristiyanların birlik kurmalarını sağlayan ve Balkanların Osmanlı Devletinden kopmasına sebeb olan, Bâbıâlî Baskınını düzenleyen ve milleti zulüm ve tedhiş ile idâre eden, Sarıkamış fâciâsında on binlerce Müslüman-Türkün canına kıyan, mecnûnâne bir hareketle Kanal Seferini açarak Filistin ve Sûriye’de Osmanlı ordusunun ve bu toprakların elden çıkmasına sebeb olan, dört senelik Birinci Dünyâ Harbi müddetince Anadolu’da halkı açlık, sussuzluk, yokluk içinde inleten İttihat ve Terakki ileri gelenlerinden Enver Paşa Türkistan’da, Talat Paşa Berlin’de, Cemâl Paşa da Tiflis’te Ermeniler tarafından öldürüldü. [168] İktidarda kaldığı 10 yıldan sonra (1908-1918) İttihat ve Terakki 1918’de yaptığı bir kongre ile kendi kendini feshetti. 1908-1918 yılları arasında 24 kez hükümet değiştirilmiş, milleti temsil ettiği söylenen Meclis-i Mebusan, İ.T.’ (İttihat ve Terakki) ciler tarafından tam 4 kez darbeye maruz kalarak feshedilmiştir. İ.T.’nin bu çirkin geleneği maalesef Cumhuriyet devrinde de sürecek, 1960’tan 2009’a gelinceye kadar defalarca askeri müdahaleler yaşanacaktır. Çünkü ileride Cumhuriyeti kuracak olan kadro, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin 2 .dereceden adamlarıdır. Cumhuriyete renk verecek olan ideoloji de İ.T.’nin ideolojisidir. [169] 


DİPNOTLAR: 
[79] Cevat Rifat Atilhan, Farmasonluk İnsanlığın Kanseri, Aykurt Neşriyat, İstanbul-1960, S:198-199
[80] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115
[81] 33 Dereceden Öte Masonluk Sırları, http://www.angelfire.com/de3/dumrul/mas8aa.html
[82] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115
[83] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=1
[84] İttihat ve Terakki, http://tr.wikipedia.org/wiki/ittihat_ve_Terakki
[85] Cemal Granda’nın, “Atatürk’ün Uşağı İdim” adlı hatıratında bir İzmir gezisinde söz Masonluktan açılınca Atatürk’ün şu sözleri söylediği yer almaktadır: “Bir zamanlar ben de mason olmuştum. Bir gün bir arkadaşım beni alıp Beyoğlu’ndaki mason cemiyetine götürdü. Daha ne olduğunu bile anlayamadan kendimi cemiyetin içinde buldum. Mermer merdivenlerden büyük bir salona indik. Orada yüzlerini göremediğim bir takım kişiler vardı. Bizi buyur edip oturttular, kahveler sundular, hal hatır sordular. Orada fazla kalmadık, tekrar merdivenlerle daha da aşağı indik. Bir öncekinden daha geniş salonda bulduk kendimizi. Salonda büyük bir kalabalık toplanmış, kılıçlı bir tören yapılıyordu. Bu işleri daha önceden bildiğini anladığım arkadaşım beni kolumdan tutmuş, durmadan ne yapmam gerektiğini anlatıyordu. Kılıçların arasından geçip kutsal bir kitaba el bastık. Bütün bunlar olup bittikten sonra dışarı çıktık. İçeride çok sıkılmıştım. Bu olaydan sonra bir daha ne o binaya gittim, ne de oradakilerle karşılaştım. Şimdi gitsem, arasam o binayı belki de bulamam. İşte benim masonluğum bundan ibaret.” Bu bilgilerden anlaşıldığı üzere, M. Kemal gençliğinde arkadaşlarının etkisiyle Masonluğa girmiş ve yemin etmiştir. Bilindiği kadarıyla masonluk yemini eden bir kişinin masonluktan ayrılması mümkün değil. Kılıçlarla ve kafa kesme işaretleriyle yapılan yemin töreni ile ölene kadar masonluk kabul ediliyor. Ayrılmak isteyenler ile emirlere uymayanlar bir şekilde yok ediliyor. Bu güne kadar mason olupta ayrılmış bir kimse bulunmaması bunun delili sayılabilir. Ancak Mustafa Kemal yıllar sonra güç ve hakimiyeti eline geçirip tek lider konumuna gelince başkalarından emir almayı kabullenmesi beklenemezdi. Böylece her sözü kanun hükmüne geçen tek lider olarak devrimler ve inkilaplar ile masonluğun gereklerini hayata geçirerek Türkiye Cumhuriyetini bir mason Cumhuriyetine dönüştürmüştü. Artık ihtiyaç kalmadığı için masonlar ve mason kuruluşları devre dışı bırakılabilirdi. O da öyle yaptı. – Abdullah BÜYÜKGÖZLÜ (www.nurdergi.com/guncel/turkiyedemasonluk.htm)
[86] Ali Erdem, İttihat ve Terakki, Mostar Dergisi, Sayı:43
[87] Jön Türkler Hareketi ne kadar yerliydi?,Necmattin Alkan’la röportaj, http://www.haber7.com/haber/20090417/Jon-Turkler-Hareketi-ne-kadar-yerliydi.php
[88] Abdülhamid’in Hatıra Defteri, Hazırlayan: İsmet Bozdağ, Pınar Yayınları
[89] Seyfi Şahin, 100. Yılında Meşrutiyet Ve İbretler (1), Orta Doğu gazetesi, www.ortadogugazetesi.net/makale.php
[90] Jön Türkler Hareketi ne kadar yerliydi?,Necmattin Alkan’la röportaj, http://www.haber7.com/haber/20090417/Jon-Turkler-Hareketi-ne-kadar-yerliydi.php
[91] Le Temps Gazetesi, Manyasizade Refik Bey ile röportaj, 20.08.1908’den Mimar Sinan Dergisi, Sayı 60 s. 9 Reşat Atabek
[92] Joseph Nehema, Histoire des Israelites de Salonique
[93] İlhami Soysal, Dünyada ve Türkiye’de Masonluk ve Masonlar, Der Yayınları, İstanbul, 1980, 3. baskı, s.235-236
[94] Orhan Koloğlu, İttihatçılar ve Masonlar
[95] Abdülhamid Han’ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16
[96] İsmail Çolak, Osmanlı’nın Yıkılışında Siyonistlerin Rolü, Vuslat Dergisi,
[97] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163
[98] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163
[99] Süleyman Kocabaş, Sultan Abdülhamid Han, Vatan Yayınları, S: 148
[100] Abdülhamid Han’ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16
[101] II.Abdülhamid, http://tr.wikipedia.org/wiki/II._Abdülhamit
[102] Jön Türkler Hareketi ne kadar yerliydi?,Necmattin Alkan’la röportaj, http://www.haber7.com/haber/20090417/Jon-Turkler-Hareketi-ne-kadar-yerliydi.php
[103] Abdülhamid Han’ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16
[104] Sultan II. Abdülhamid, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Sultan_ikinci_Abdülhamid
[105] Abdülhamid Han’ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16
[106] Abdülhamid Han’ın Siyonistler ve Masonlarla Mücadelesi, Araştırma Dergisi, Ekim 2003,Sayı:24, s:16
[107] Mustafa Müftüoğlu, Yalan Söyleyen Tarih Utansın, Çile Yayınları, 4. Cilt, S:99
[108] Milli gazete, 28.04.2000
[109] Grand Orient de France arşivleri, Prrodos locası üyesi Marakyan’ın 27 Temmuz 1908 tarihli mektubu
[110] M.İsmail Çolak, Osmanlı’nın Çöküşünde Siyonist Parmağı, www.os-ar.com
[111] Paul Dumont, 20. Yüzyıl Başlarında Selânik’teki Fransız Obediyanslarına Bağlı Masonluk,dan http://armagedonsavasi.com/jon-turkler-ve-masonluk/
[112] İttihad ve Terakki, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/ittihat_ve_Terakki_Cemiyeti
[113] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:162
[114] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163
[115] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[116] İsmail Çolak, ‘Güle’ Hasret Ağlayan Şehir:KUDÜS, Somuncu Baba Dergisi, Ağustos 2007,   
[117] Sultan II. Abdülhamid Han, http://abdulhamidhan.blogcu.com/ba-de-harabul-basra_2182548.html
[118] Gültekin ZOROĞLU, Gizli Türk Teşkilatı “Börü Budun”,  www.hicrandergisi.com/Version6/content/view/113/67/
[119] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[120] Yılmaz Karahan, 31 Mart İsyanı (-Vakası, -Ayaklanması), www.mehmetcik.gen.tr/artikel.php?artikel_id=1060
[121] Türkiye’de kurulan ilk siyasi parti, www.tarihportali.net
[122] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115
[123] 31 Mart İsyanı, http://tr.wikipedia.org/wiki/31_Mart_isyani
[124] Prof. Dr. Utkan Kocatürk, Atatürk’ün yaşamı, http://www.atam.gov.tr
[125] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[126] 31 Mart İsyanı, http://tr.wikipedia.org/wiki/31_Mart_isyani
[127] Taceddin Kayaoğlu, İttihadçılar ve Carborani 1889, www.gasteci.com/yazar15407.htm
[128] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş  Aktörleri, http://wwwmedeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115
[129] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[130] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:163
[131] Ali Kuş, Masonlardan 100 yıllık itiraf,Bugün Gazetesi,14 Şubat 2007
[132] 31 Mart Bir Yahudi İhtilali Gibi, Akit Gazetesi, 25 Nisan 2000
[133] İsmail Çolak, Osmanlı’nın Yıkılışında Siyonistlerin Rolü, Vuslat Dergisi,
[134] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:161-162
[135] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:166
[136] Mustafa Armağan, Yahudiler, 2. Abdülhamit’e niçin kızgın? ,Zaman, 9.2.2007
[137] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[138] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[139] 31 Mart Bir Yahudi İhtilali Gibi, Akit Gazetesi, 25 Nisan 2000
[140] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[141] 31 Mart Bir Yahudi İhtilali Gibi, Akit Gazetesi, 25 Nisan 2000
[142] Osmanlı Sultanları, Önsöz, www.dinimizislam.com/
[143] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[144] Masonluk Nedir ve Nasıldır?,Murat Özgen Ayfer,Ankara-2002,s.590
[145] Masonluk Nedir ve Nasıldır?,Murat Özgen Ayfer,Ankara-2002,s.592
[146] http://www.mason-mahfili.org.tr/main/unlimitpages.asp?id=44
[147] Is Jessua (Büyük Yardım Üstadı) Türk Masonluğunun Kısa Tarihi, www.mason-mahfili.org.tr/main/unlimitpages.asp?id=44
[148] Tuncar Tuğcu,Masonların Saklı Tarihi, Gökçe Yayınevi,Ankara
[149] Orhan Koloğlu, İttihatçılar ve Masonlar,
[150] General Cevat R. Atilhan, Masonluk Nedir? Türkiye’de ve Dünyada Masonluk, Akyurt Neşriyat, İstanbul-1972
[151] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[152] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[153] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[154] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[155] Birinci Balkan Savaşı, http://ansiklopedi.turkcebilgi.com/Birinci_Balkan_Savasi
[156] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[157] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[158] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[159]Tuncar Tuğcu,Masonların Saklı Tarihi, Gökçe Yayınevi,Ankara
[160] Ali Ünal, Türk–Arap “karşıtlığının” ana sebep ve kaynakları,Zaman, 12.04.2002
[161] Tuncar Tuğcu,Masonların Saklı Tarihi, Gökçe Yayınevi,Ankara
[162] H. Tanyu, Tarih Boyunca Yahudiler ve Türkler, s: 1289
[163] Mehmet Aydın, II. Abdülhamid Han’ın Liderlik Sırları,İzci ltd.Şti, S:177
[164] Kadir Mısıroğlu, Geçmişi ve Geleceğiyle Hilafet, Sebil Yayınları, İstanbul-1993,s:146-147
[165] Kadir Mısıroğlu, Geçmişi ve Geleceğiyle Hilafet, Sebil Yayınları, İstanbul-1993,s:148
[166] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[167] Fransız İhtilalinin Osmanlı Devleti Üzerindeki Etkileri, www.genbilim.com/
[168] İttihad ve Terakki, http://www.dallog.net/kurumlar/itterak.htm
[169] Abdurrahim Elveren, Değişimin Baş Aktörleri, http://www.medeniyet.org.tr/yazdir.php?haber_id=115